حذف بیولوژیکی آفلاتوکسین b۱ توسط مخمر ساکارومایسس سرویزیه در خوراک دام

از آنجایی که آلودگی با مایکوتوکسین ها در غذای انسان و خوراک حیوانات مشکل جدی محسوب می شود در این تحقیق توانایی اتصال آفلاتوکسین به دیواره سلولی مخمر ساکاروماسیس سرویزیه جهت کاهش سمیت در خوراک دام مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور آفلاتوکسین b1 در غلظت های 0، 5، 10 و 20 µg/lit (میکروگرم بر لیتر) به پنبه دانه به عنوان خوراک دام اضافه گردید و سپس توسط مخمر ساکارومایسس سرویزیه با شمارش سلولی cell/ml 109 در فاز لگاریتمی رشد، و همچنین مخمر تیمار شده با اسید و حرارت به مدت زمان های 0، 4، 12، 24 ساعت تلقیح گردید. در میانگین غلظت های مختلف سم بیشترین میزان کاهش توکسین مربوط به تیمار اسیدی (417/3) بوده و سپس تیمار حرارتی (607/3) و مخمر زنده (96/3) بیشترین کارآیی را از خود نشان دادند. همچنین بیشترین میزان کاهش آفلاتوکسین بعد از چهار ساعت مشاهده شد که نشانگر سرعت عمل و اشباع شدن محل های اتصال بعد از این زمان است. نتایج نشانگر این بود که سلول های مخمر زنده یا غیر زنده عوامل بیولوژیکی مناسبی جهت حذف آفلاتوکسین در محیط کشت آلوده هستند. همچنین مشخص شد که پدیده اتصال ماهیت فیزیکی دارد که این مسئله در غذا و خوراک های دامی که میزان بالای آفلاتوکسین آن ها یک عامل مخاطره آمیز محسوب می شود قابل توجه است.